आजच भुंगाच्या ब्लॉग वर क्रेडिट कार्डवाल्या कन्येची पोस्ट वाचली.
एक जुनी गम्मत आठवली. एक दिवस माझा मुड खूप खराब होता. सकाळपासून कस्टमर्स सारखे कम्प्लेंट्स करित होते. काही ना कांही इशू होतेच रिझॉल्व न होणारे. नुसता वैताग आला होता. असं होतं बरेचदा.. वाटतं सगळं काही सोडून पळून जावं कुठेतरी.
होता होता लंच टाइम झाला. टुरवर असतांना बाहेरचं खावंच लागतं -अर्थात मला ते आवडत नाही असं नाही पण मुंबईला असलो की शक्यतो रोज घरूनच भाजी पोळी चा डबा आवडतो मला. नेमकं भाजी पण मला न आवडणारी. असतो एखादा दिवस असा..
तर डबा संपवून ऑफिसमधे खाली चक्कर मारायला आणि समोरच्या भैय्या कडे पान खायला निघालो. लिफ्ट मधून बाहेर निघालो तर तेवढ्यात फोनची रिंग झाली.. बोलणं सुरु झालं.. तसा थोडा वैतागलेलाच होतो, म्हणून कोणाला तरी ’पिडायचा’ मुड होताच.
ती:-सर, महेंद्र कुलकर्णी….!! ( प्रश्नार्थक स्टेटमेंट)
मी:-हो..
ती:-सर, आय ऍम कॉलिंग फ्रॉम…. मी ईंटरप्ट केलं…. इंग्रजी येत नाही मला….. मराठीत बोल..
ती एकदम चपापली, आणि मराठीत सुरूझाली. ( पहिली जीत.. )तिचा कॉन्फिडन्स एकदम कमी झाला, तरी पण उसन्या आवेशात तिने बोलणं सुरु केलं…मी एसबिआय बॅंकेतुन बोलत आहे.तुमच्या कंपनीचं नांव आमच्या बॅंकेच्या फॉर्चुन ५०० कंपन्यांच्या यादी मधे आहे, आणि म्हणून आमची बॅंक आपल्याला गोल्ड क्रेडिट कार्ड देणार आहे- आणि ते पण अगदी फ्री….
मी:-अरे वा.. छानच की मग.. अगदी फ्री ना?? की काही पैसे मागाल नंतर.. मी काही देणार नाही बरं का…
ती:- अगदी फ्री आहे सर…
मी:-बरं.. द्या मग.. तशीही बायकॊ कधीची मागे लागली आहेच पाटल्या करुन द्या म्हणून,तुमचं सोन्याचं कार्ड आलं की पाटल्या करुन टाकतो. आता फुकट देताय तुम्ही.. चला, या निमित्याने का होईना बायकोची इच्छा पुर्ण होईल.. बरं हे गोल्ड कार्ड किती ग्राम चं आहे ? मला कमीतकमी ५० ग्रामचं तरी लागेल. नाहितर घरचे पैसे घालावे लागतील..
माझं स्टेटमेंट ऐकुन ती अगदी कन्फ्युज झालेली लक्षात आलं..
ती:-सर, तसं नाही, तुम्हाला आम्ही गोल्ड कार्ड देउ..
मी:- तिला मधेच इंटरप्ट करुन आपलंच घोडं दामटलं पुढे…. मग द्या ना बाई. नाही तर मी काय म्हणतो ,हे कार्ड वगैरे देण्यापेक्षा तुम्ही सरळ मला बिस्किट का देत नाही सोन्याचं? चांगलं १०० ग्रामचं द्या..म्हणजे काय मला चांगल्या जाडजूड ५० ग्रामची एक अशा दोन पाटल्या करता येतील, आणि बायको पण एकदम खूष होईल .
ती:- सर आम्ही तुम्हाला गोल्ड कार्ड देणार म्हणजे ते कार्ड दाखवून तुम्ही सोनाराच्या दुकानातून पाटल्या विकत घेउ शकता.
मी:- ओ…..मॅडम काय चेष्टा करता काय गरिबांची- अहो पैसे कुठे आहेत माझ्या कडे.. . अहो तुम्ही आत्ताच सांगीतले ना की तुम्ही मला फ्री गोल्ड कार्ड देणार म्हणून तर मग- आता हे काय म्हणता विकत घ्या म्हणून??मी बोलत होतो , पण मला स्वतःलाच हसू आवरत नव्हतं.
ती:- समजावणीच्या सुरात.. अहो सर, आमची बॅंक तुम्हाला गोल्ड कार्ड देईल. ते कार्ड वापरलं की तुम्हाला घेता येइल पाटल्या..सोनाराच्या दुकानातून.
मी:- अहो मग द्या ना लवकर.. उगाच जास्त वेळ लावू नका.
ती:- सर तुम्ही काय करता??
मी:- मी काहीच नाही करत. आता जेवण झालं, बाहेर चाललोय बिडी ओढायला. आमचं ऑफिस एसी आहे नां, आतमधे बिडी ओढता येत नाही हो..हा एसी खुप खराब असतो बरं तब्येतिला. कधीच बसू नये एसी मधे. पण आता काय करणार, शेंट्रल एशी बसवलाय न हो.. लई त्रास होतो बघा, सारखे सांधे दुखतात माझे, तुम्हाला एखादं औषध माहिती आहे का हो?
ती:_ म्हणजे तसं नाही सर, पण तुम्ही कुठल्या पोस्ट वर काम करता या कंपनीत?
मी:- सिनियर चपराशी आहे मी इथे. पण तुम्हाला काय करायचं, मॅडम तुम्ही आपलं सोन्याचं कार्ड द्या लवकर तुमच्या बॅंकेने आधीच अप्रुव्ह केलेलं… म्हणजे झालं..ओ मॅडम ते औषधाचं….. सांगा नां…
ती:- सर तुम्हाला क्रेडिट कार्ड म्हणजे खरंच माहिती नाही??
मी:- मला माहिती आहे ते.. तुम्ही आत्ताच सांगितलं ना .. गोल्ड कार्ड देते म्ह्णून… कधी ते बोला लवकर? आता इतका वेळ बोलतोय तुमच्याशी.. लवकर सांगा कधी देताय ते??
ती:- समजावणीच्या सुरात, क्रेडिट कार्ड म्हणजे काय ते समजावून सांगु लागली..
मी:- मधेच इंटरप्ट करुन.. मॅडम अहो ते सगळं मला काय सांगु नका, तुम्ही आधी म्हटल्याप्रमाणे सोन्याचं कार्ड द्या लवकर…
ती:- सर तुमचे कोणी ऑफिसर वगैरे आहेत का??
मी:- अहो मॅडम, त्यांना खूप पैसा मिळतो, मलाच गरज आहे सोन्याची, तेंव्हा सायबाला नाही तर मलाच द्या सोन्याचं कार्ड, तुम्हा लोकांचं असंच असतं, गरिबाला कधीच मदत करणार नाही. पैसे वाल्याला अजुन द्याल तुम्ही गोल्ड कार्ड. ओ, मॅडम, द्या की जरा गरिबाला, लई उपकार होतील बघा., नांव घेईन हो मी अन माझी बायको आयुष्यभर तुमचं…
आता ती कन्या अगदी पुर्ण कन्फ्युज झाली होती.. तिला हेच कळत नव्हतं की मी टाइमपास करतोय की खरं बोलतोय ते.सर तुम्ही खरंच चपराशी आहात कां???
मी :-नाही.. मी चपराशी नाही हो.. तुम्हाला सांगितलं ना, सिनियर चपराशी आहे म्हणून..
माझ्या बरोबर माझा मित्र रोहित पाटील होता, तो अगदी तोंड दाबून हसणं दाबत होता. त्याला अगदी रहावत नव्हतं..
ती:- सर माझी चुक झाली, मी तुम्हाला नंतर फोन करते..
मी:- अहो मॅडम फोन ठेउ नका.. ते सोन्याचं कार्ड कधी पाठवणार ते सांगा आधी..
असाच तिला अजुन जवळपास पंधरा मिनिटे छळलं. शेवटी तिने वैतागून फोन बंद केला..
दोन दिवसांनी त्याच मुलीचा पुन्हा फोन आला.
अर्थात माझ्या लक्षात आलं नाही की ही त्या दिवशीची मुलगी असेल म्हणून.आता इतके फोन्स येतात तेंव्हा लक्षात रहात नाही हो आवाज वगैरे. तिने इंग्लिश मधे बोलणं सुरु केलं, आणि मी नेहेमी प्रमाणे अगदी सहज पणे रिप्लाय केला इंग्लिश मधे, आणि तिच्या लक्षात आलं की मी तिची चेष्टा केली होती चार दिवसांपूर्वी .
ती मुलगी लगेच मराठीत बोलायला लागली,सर मी तुम्हाला फोन केला होता चार दिवसांपूर्वी, तुम्ही मला म्हणालात, की इंग्लिश येत नाही तुम्हाला, आणि तुम्ही सिनियर चपराशी आहात म्हणून…:)
ती म्हणाली सर ( स आणि र मधे खूप अंतर होतं. अगदी लाडात येउन बोलायला लागली होती ती), तुम्ही माझी मापं काढलीत नां??
मी म्हंटलं, माझं कुठे गं तेवढं भाग्य. लहान पणी वाटायचं की आपण कासार व्हावं, आणि चांगल्या चांगल्या मुलींच्या हातामधे बांगड्या भराव्या म्हणून, किंवा लेडिज टेलर व्हावं.. ( कशाला ते लिहित नाही, जास्त वात्रटपणा शोभत नाही या वयाला ) पण नव्हतं ना आमच्या नशिबात.. कशी मापं काढणार?
असु दे….. तिने तेवढ्यात मला ’त्या’ दिवसाची आठवण करुन दिली आणि फोन वर मनसोक्त हसायला लागली, म्हणे सर तुम्ही ग्रेट आहात हं….क्रेडिट कार्ड वालीला फोन बंद करायला लावलात. ती पुढे म्हणाली, सर त्या दिवशी ची ती आयुष्यातली पहिलीच वेळ बरं का, की मी स्वतः फोन कट केल्याची..
मी तिला म्हट्लं. मला माफ करा, त्या दिवशी जरा मुड खराब होता, आणि तुमच्याशी बोलल्यावर एकदम फ्रेश वाटायला लागलं.. धन्यवाद.. मला वाटतं की मी पहिलाच माणुस असेल तुला धन्यवाद देणारा.. आणि हसून बाय म्हणून फोन बंद केला…
एक जुनी गम्मत आठवली. एक दिवस माझा मुड खूप खराब होता. सकाळपासून कस्टमर्स सारखे कम्प्लेंट्स करित होते. काही ना कांही इशू होतेच रिझॉल्व न होणारे. नुसता वैताग आला होता. असं होतं बरेचदा.. वाटतं सगळं काही सोडून पळून जावं कुठेतरी.
होता होता लंच टाइम झाला. टुरवर असतांना बाहेरचं खावंच लागतं -अर्थात मला ते आवडत नाही असं नाही पण मुंबईला असलो की शक्यतो रोज घरूनच भाजी पोळी चा डबा आवडतो मला. नेमकं भाजी पण मला न आवडणारी. असतो एखादा दिवस असा..
तर डबा संपवून ऑफिसमधे खाली चक्कर मारायला आणि समोरच्या भैय्या कडे पान खायला निघालो. लिफ्ट मधून बाहेर निघालो तर तेवढ्यात फोनची रिंग झाली.. बोलणं सुरु झालं.. तसा थोडा वैतागलेलाच होतो, म्हणून कोणाला तरी ’पिडायचा’ मुड होताच.
ती:-सर, महेंद्र कुलकर्णी….!! ( प्रश्नार्थक स्टेटमेंट)
मी:-हो..
ती:-सर, आय ऍम कॉलिंग फ्रॉम…. मी ईंटरप्ट केलं…. इंग्रजी येत नाही मला….. मराठीत बोल..
ती एकदम चपापली, आणि मराठीत सुरूझाली. ( पहिली जीत.. )तिचा कॉन्फिडन्स एकदम कमी झाला, तरी पण उसन्या आवेशात तिने बोलणं सुरु केलं…मी एसबिआय बॅंकेतुन बोलत आहे.तुमच्या कंपनीचं नांव आमच्या बॅंकेच्या फॉर्चुन ५०० कंपन्यांच्या यादी मधे आहे, आणि म्हणून आमची बॅंक आपल्याला गोल्ड क्रेडिट कार्ड देणार आहे- आणि ते पण अगदी फ्री….
मी:-अरे वा.. छानच की मग.. अगदी फ्री ना?? की काही पैसे मागाल नंतर.. मी काही देणार नाही बरं का…
ती:- अगदी फ्री आहे सर…
मी:-बरं.. द्या मग.. तशीही बायकॊ कधीची मागे लागली आहेच पाटल्या करुन द्या म्हणून,तुमचं सोन्याचं कार्ड आलं की पाटल्या करुन टाकतो. आता फुकट देताय तुम्ही.. चला, या निमित्याने का होईना बायकोची इच्छा पुर्ण होईल.. बरं हे गोल्ड कार्ड किती ग्राम चं आहे ? मला कमीतकमी ५० ग्रामचं तरी लागेल. नाहितर घरचे पैसे घालावे लागतील..
माझं स्टेटमेंट ऐकुन ती अगदी कन्फ्युज झालेली लक्षात आलं..
ती:-सर, तसं नाही, तुम्हाला आम्ही गोल्ड कार्ड देउ..
मी:- तिला मधेच इंटरप्ट करुन आपलंच घोडं दामटलं पुढे…. मग द्या ना बाई. नाही तर मी काय म्हणतो ,हे कार्ड वगैरे देण्यापेक्षा तुम्ही सरळ मला बिस्किट का देत नाही सोन्याचं? चांगलं १०० ग्रामचं द्या..म्हणजे काय मला चांगल्या जाडजूड ५० ग्रामची एक अशा दोन पाटल्या करता येतील, आणि बायको पण एकदम खूष होईल .
ती:- सर आम्ही तुम्हाला गोल्ड कार्ड देणार म्हणजे ते कार्ड दाखवून तुम्ही सोनाराच्या दुकानातून पाटल्या विकत घेउ शकता.
मी:- ओ…..मॅडम काय चेष्टा करता काय गरिबांची- अहो पैसे कुठे आहेत माझ्या कडे.. . अहो तुम्ही आत्ताच सांगीतले ना की तुम्ही मला फ्री गोल्ड कार्ड देणार म्हणून तर मग- आता हे काय म्हणता विकत घ्या म्हणून??मी बोलत होतो , पण मला स्वतःलाच हसू आवरत नव्हतं.
ती:- समजावणीच्या सुरात.. अहो सर, आमची बॅंक तुम्हाला गोल्ड कार्ड देईल. ते कार्ड वापरलं की तुम्हाला घेता येइल पाटल्या..सोनाराच्या दुकानातून.
मी:- अहो मग द्या ना लवकर.. उगाच जास्त वेळ लावू नका.
ती:- सर तुम्ही काय करता??
मी:- मी काहीच नाही करत. आता जेवण झालं, बाहेर चाललोय बिडी ओढायला. आमचं ऑफिस एसी आहे नां, आतमधे बिडी ओढता येत नाही हो..हा एसी खुप खराब असतो बरं तब्येतिला. कधीच बसू नये एसी मधे. पण आता काय करणार, शेंट्रल एशी बसवलाय न हो.. लई त्रास होतो बघा, सारखे सांधे दुखतात माझे, तुम्हाला एखादं औषध माहिती आहे का हो?
ती:_ म्हणजे तसं नाही सर, पण तुम्ही कुठल्या पोस्ट वर काम करता या कंपनीत?
मी:- सिनियर चपराशी आहे मी इथे. पण तुम्हाला काय करायचं, मॅडम तुम्ही आपलं सोन्याचं कार्ड द्या लवकर तुमच्या बॅंकेने आधीच अप्रुव्ह केलेलं… म्हणजे झालं..ओ मॅडम ते औषधाचं….. सांगा नां…
ती:- सर तुम्हाला क्रेडिट कार्ड म्हणजे खरंच माहिती नाही??
मी:- मला माहिती आहे ते.. तुम्ही आत्ताच सांगितलं ना .. गोल्ड कार्ड देते म्ह्णून… कधी ते बोला लवकर? आता इतका वेळ बोलतोय तुमच्याशी.. लवकर सांगा कधी देताय ते??
ती:- समजावणीच्या सुरात, क्रेडिट कार्ड म्हणजे काय ते समजावून सांगु लागली..
मी:- मधेच इंटरप्ट करुन.. मॅडम अहो ते सगळं मला काय सांगु नका, तुम्ही आधी म्हटल्याप्रमाणे सोन्याचं कार्ड द्या लवकर…
ती:- सर तुमचे कोणी ऑफिसर वगैरे आहेत का??
मी:- अहो मॅडम, त्यांना खूप पैसा मिळतो, मलाच गरज आहे सोन्याची, तेंव्हा सायबाला नाही तर मलाच द्या सोन्याचं कार्ड, तुम्हा लोकांचं असंच असतं, गरिबाला कधीच मदत करणार नाही. पैसे वाल्याला अजुन द्याल तुम्ही गोल्ड कार्ड. ओ, मॅडम, द्या की जरा गरिबाला, लई उपकार होतील बघा., नांव घेईन हो मी अन माझी बायको आयुष्यभर तुमचं…
आता ती कन्या अगदी पुर्ण कन्फ्युज झाली होती.. तिला हेच कळत नव्हतं की मी टाइमपास करतोय की खरं बोलतोय ते.सर तुम्ही खरंच चपराशी आहात कां???
मी :-नाही.. मी चपराशी नाही हो.. तुम्हाला सांगितलं ना, सिनियर चपराशी आहे म्हणून..
माझ्या बरोबर माझा मित्र रोहित पाटील होता, तो अगदी तोंड दाबून हसणं दाबत होता. त्याला अगदी रहावत नव्हतं..
ती:- सर माझी चुक झाली, मी तुम्हाला नंतर फोन करते..
मी:- अहो मॅडम फोन ठेउ नका.. ते सोन्याचं कार्ड कधी पाठवणार ते सांगा आधी..
असाच तिला अजुन जवळपास पंधरा मिनिटे छळलं. शेवटी तिने वैतागून फोन बंद केला..
दोन दिवसांनी त्याच मुलीचा पुन्हा फोन आला.
अर्थात माझ्या लक्षात आलं नाही की ही त्या दिवशीची मुलगी असेल म्हणून.आता इतके फोन्स येतात तेंव्हा लक्षात रहात नाही हो आवाज वगैरे. तिने इंग्लिश मधे बोलणं सुरु केलं, आणि मी नेहेमी प्रमाणे अगदी सहज पणे रिप्लाय केला इंग्लिश मधे, आणि तिच्या लक्षात आलं की मी तिची चेष्टा केली होती चार दिवसांपूर्वी .
ती मुलगी लगेच मराठीत बोलायला लागली,सर मी तुम्हाला फोन केला होता चार दिवसांपूर्वी, तुम्ही मला म्हणालात, की इंग्लिश येत नाही तुम्हाला, आणि तुम्ही सिनियर चपराशी आहात म्हणून…:)
ती म्हणाली सर ( स आणि र मधे खूप अंतर होतं. अगदी लाडात येउन बोलायला लागली होती ती), तुम्ही माझी मापं काढलीत नां??
मी म्हंटलं, माझं कुठे गं तेवढं भाग्य. लहान पणी वाटायचं की आपण कासार व्हावं, आणि चांगल्या चांगल्या मुलींच्या हातामधे बांगड्या भराव्या म्हणून, किंवा लेडिज टेलर व्हावं.. ( कशाला ते लिहित नाही, जास्त वात्रटपणा शोभत नाही या वयाला ) पण नव्हतं ना आमच्या नशिबात.. कशी मापं काढणार?
असु दे….. तिने तेवढ्यात मला ’त्या’ दिवसाची आठवण करुन दिली आणि फोन वर मनसोक्त हसायला लागली, म्हणे सर तुम्ही ग्रेट आहात हं….क्रेडिट कार्ड वालीला फोन बंद करायला लावलात. ती पुढे म्हणाली, सर त्या दिवशी ची ती आयुष्यातली पहिलीच वेळ बरं का, की मी स्वतः फोन कट केल्याची..
मी तिला म्हट्लं. मला माफ करा, त्या दिवशी जरा मुड खराब होता, आणि तुमच्याशी बोलल्यावर एकदम फ्रेश वाटायला लागलं.. धन्यवाद.. मला वाटतं की मी पहिलाच माणुस असेल तुला धन्यवाद देणारा.. आणि हसून बाय म्हणून फोन बंद केला…
No comments:
Post a Comment